ACTAEONMITO DE ACTEÓN
In Boeotia, inter duos
clivos, vallis umbrosa erat sacra Dianae et densa arboribus. In extrema parte
huius vallis antrum erat, a dextra eius aqua e fonte desiliebat. Hic Diana
meridie venando fessa cum virginibus sedere solebat.
Olim dum dea se reficit
nec pharetram nec arcum tenet, iuvenem conspicit qui cum canibus
adpropinquabat. Hic Actaeon, validus venator, erat qui feras canibus
agitabat et eos refrigerare volebat. Simulac deam conspicit stupefactus
constitit et pulchritudinem eius spectat. Diana autem irata erat quod nolit mortalem se videre; itaque
virginibus clamat, "Hunc iuvenem punire debeo," et caput eius aqua e
fonte spargit.
Statim cornua e
capite crescunt, aures longae faciuntur, in formam crurum bracchia mutantur, et
totum corpus vellus maculosum habet. Non iuvenis, sed cervus erat. Dicere nihil poterat, mentem autem
dea non adimit.
"Quid faciam?" sibi dicit. "Lateo-ne sub
umbrosis arboribus an domum redeo?" Dum autem cogitat, canes eum vident
et eum cervum putant. Actaeon periculum cognoscit et cito fugit, canes autem
celeres et acres erant et eum agitant. Per rupes, per scopulos currunt.
Puer clamare volebat, "Ego Actaeon, dominus vester, sum." Sed nullam
vocem habet. Tandem canes ad eum perveniunt. Primus canis eum
ferociter vulnerat. Alii succedunt et eum dentibus mordent. Ille gemit nec
sonum hominis edit, et brevi mortuus iacet.
Deinde canes cervum mortuum
spectant oculisque magistrum quaerunt. Tandem quod dominus non advenit, cervum
quem magistrum esse non intellegunt, lacerant.